میگن جبهه جای سخن چینی و غیبت نبود ، اصلا زمینه ای برای دامن زدن به مسائل دیگران وجود نداشته ، بااین وصف حساسیت بچه ها و دقت و مراقبتی که داشتن باعث میشد که به خودشون بیشتر سخت بگیرن و خیلی از خودشون خاطر جمع نباشن.
وقتی دو نفر باهم حرف میزدن و میون حرفشون احیانا پای کسی به میون میومد، و به یه نحوی راجع به او چیزی گفته می شد ، بقیه بچه ها که تو چادر یا سنگر بودن و بالطبع حرفای اونا رو میشنیدن تصمیم می گرفتن که مانع ادامه حرفشون بشن .این امر راههای مناسب و روشهای درست خودش رو داشت . گاهی یکی از بچه ها بلند صلوات می فرستاد یا همه باهم صلوات می فرستادن، و اگه بازم حرفشون قطع نمی شد ، صلوات بعدی فرستاده می شد ، همین طور ادامه می دادن تا قضیه با خوبی و خوشی و خنده تمام می شد.
شکل دیگه این تذکر، خوندن حدیث و عبارت معروف « الغیبه اشد من الزنا » بود که بعضی اوقات بچه ها روی حجب و حیایی که داشتن فقط « الغیبه اشد من ...» رو میگفتن وبعضا خودشون یه عبارتی بهش اضافه می کردن مثل : «...الکارهای بد بد». یا « الچند تا نقطه ». بچه هایی هم بودن که وقتی تو غیبت ،مخاطب و طرف صحبت قرار می گرفتن ، با پایین انداختن سرشون دیگران رو از این عمل نهی می کردن. راههای دیگه ای هم بود مثل اینکه کسی خطاب به غیبت کننده چند بار بلند می گفت :« برادر !، برادر !» و بعد که اون توجه می کرد و حرفش قطع میشد ، ادامه می داد «دستت نره لای در »، کنایه از اینکه با این حرفا کار دست خودت ندی ! اونایی که با هم خودمونی تر بودن ، رو به شخص و جمع حاضر تو چادر ، چند بار می گفتن :« گوش کنید گوش کنید » بعد که همه ساکت می شدن و حرف غیبت کننده دچار سکته می شد ،ادامه می داد « من می خوام برم دستشویی ، کسی با من نمیاد ؟»
خودمو میگم:
حالا ما خودمون دوست داریم غیبت کنیم هیچ ، اصلا کیف می کنیم از اینکه به غیبت دامن بزنیم.جالب اینجاست که ما مسلمونا از طریق کلی آیه و حدیث از اینکار منع شدیم. حتی خدا میاد صورت باطنی غیبت رو هم بهمون نشون میده، میگه اگه غیبت کنی مثل این میمونه که گوشت بدن مرده طرف رو بخوری.. اما انگار نه انگار.حالا بعضی کشورا که مسلمون هم نیستن اصلا فرهنگشون طوریه که غیبت نمی کنن...آخخخ اگه میشد یه کم حداقل یه کم جلوی این زبون رو گرفت، چی میشد !